سفارش تبلیغ
صبا ویژن

_ تو راهی و من راه . همه چیز " راه " است .

 

پس باید عبور کرد ،

 

و گذشت ،

 

تا رسید ...

 

 

پایان راه ...

 

 

_ این طوری قبول کردن خیلی چیزا آسون تره . نه ؟

 

 


نوشته شده در  پنج شنبه 87/8/30ساعت  5:16 عصر  توسط صوفی 
  برای دیگران()

 

سالَم دو فصل است :

یک فصل با تو

( سه ماه و اندی )

یک فصل بی تو .

« هر چیزی لیاقتی می خواهد . »

منظورت همین بود ؟

پس این همه دلتنگی برای چیست ؟؟؟ ...

 

 

 

                       بی قراری ...


نوشته شده در  پنج شنبه 87/8/16ساعت  2:43 عصر  توسط صوفی 
  برای دیگران()

پاییز مهد خاطره هاست .

 

پاییز که می شود سُر می خورد در خاطره ها .

نزدیک ترینش همین پارسال بود . از مدرسه شروع شد . قدم قدم رفت تا یک مدرسه ی دیگر ... و از آنجا به خانه ای .

و از همان جا ، دور شد . دور شد و دور شد و دور شد ... سُر خورد و سُر خورد و سُر خورد ... آنقدر سُر خورد که سقوط کرد .

 

* * *

 

حالا بعد از یک سال دارد تلاش می کند . مثل بچه ای که سرسره را از پایین به بالا می رود . سخت .

 

 

 

                                                                        برایش دعا کنید

                                                                         که پایش نلغزد

                                                                               سُر نخورد

                                                                                     نیفتد

 

 

              پائیز
نوشته شده در  جمعه 87/7/26ساعت  8:54 عصر  توسط صوفی 
  برای دیگران()

امروز پنج شنبه است .

لطفا برای کوروش کبیر ، کریم خان زند ، امیر کبیر و بقیه ی اموات فاتحه بخونید .

 

بسم الله الرحمن الرحیم    الحمد لله رب العالمین ...


نوشته شده در  پنج شنبه 87/7/18ساعت  7:28 عصر  توسط صوفی 
  برای دیگران()

 

یک لکه

یا نه ،

یک نقطه .

وقتی خدا نقاشی دنیا را می کشید ،

من یک نقطه شدم روی محیط زمین .

ریز و گم .

همین حالا هم ریز ریزم ،

ریز ریز ریز .

 

               

 

 


نوشته شده در  جمعه 87/7/5ساعت  2:18 عصر  توسط صوفی 
  برای دیگران()

نمی دانم چرا شب را برای رقم زدن سرنوشتم انتخاب کرده ای ؟ برای گریه کردنم ، برای پاک شدنم ...

شاید چون با تاریکی اش ، تاریکی ام را به یادم آوری و با نور ماه اش ، روزنه ی امید را _ رحمتت را _ .

حتی شبی را برگزیدی که من نیز چو شب سیاه پوش باشم ، و نه فقط برای خودم ، گریه کنم .

شب را برگزیده ای ، شاید تا ببینی من مثل همیشه خواب می مانم یا نه ؟

شب را برگزیده ای ، شاید تا پاکم کنی . و سپیده دم ، من نیز همچو شب ، به پایان برسم و

دوباره متولد شوم .

شب را برگزیده ای ، شاید تا حکمتش ، مثل تاریکی اش ، تا ابد برایم "راز" باقی بماند

و مثل همیشه بگویم :

نمی دانم .

 

 

 

                             شب


نوشته شده در  جمعه 87/6/29ساعت  2:53 عصر  توسط صوفی 
  برای دیگران()

یاد لیلی ، مجنونم کرد ...

 

 

روزه ی عشق گرفتم و

از سحر تا مغرب عاشق شدم .

وقت افطار

سهمم این بود :

بوسه بر گونه ی عشق ،

یاد معشوق ،

دعا .

 

                                                          یاد معشوق ...

 

 

 

 

 

_____________________________________________________________________

 

 

چهل روز گذشت ...

باز گشت همه به سوی اوست ...

 

 


نوشته شده در  دوشنبه 87/6/18ساعت  11:34 صبح  توسط صوفی 
  برای دیگران()

 

کوله ای که خالی است

چه دردی دوا می کند از مسافر ؟

شاید روز رسیدن نزدیک باشد ،

آن وقت منم و

کارنامه ای در دست چپ ...

 

                                  


نوشته شده در  دوشنبه 87/6/11ساعت  7:4 عصر  توسط صوفی 
  برای دیگران()

_ عشق بود .

_ عشق نبود !

_ آره ، محبت بود ، علاقه بود .

_ نه ! تکلیف بود .

_ مصمم بودم . بهش عمل می کردم .

_ جز این کاری بلد نبودی .

_ بچه بودم .

_ بزرگ شدی .

_ و یاد گرفتم .

_ و انجام دادی .

_ ... تاوانش هم دادم .

_ این توهین بود . تاوان توهین زیاده ...

_ تاوانش رو دادم .

_ این دروغ بود . تاوان دروغ زیاده ...

_ تاوانش رو دادم .

_ این بی مهری بود . تاوان بی مهری زیاده ...

_ تاوانش رو دادم ...

_ مگه تو چی کشیدی ؟!

_ تنهایی ...

                                                            

                         تاوان گناه ...
نوشته شده در  دوشنبه 87/5/28ساعت  11:29 عصر  توسط صوفی 
  برای دیگران()

_ چی ؟ یعنی چی رفت پیش خدا ؟

* * *

عروسی نبود . اشک بود و خبر تلخ مرگ . عروسی بود شاید . ولی عزا شد . و فقط برای من . اول یک اس ام اس بود . بعد شد تلفن . بعد من بودم و خبر تلخ مرگ و رختکن سالن عروسی و اشک و اشک و اشک و ...

عروسی بود برای همه . برای من ولی موسیقی شد نوحه ... رقصها شد بر سر و سینه کوبیدن های از غم ... خنده ها شد اشک و گریه ... و من تنها شدم . تنهای تنها با غمی بزرگ . من ماندم و دهانی بسته و لال . من ماندم و یک قلب عزادار و شوکه . من ماندم و خنده های زورکی و درونی آشوب .

گیرم که گریه میکردم . نمی گفتند گریه برای چیست در شب عروسی ؟ گیرم میگفتم که "او" مرده . نمی گفتند "او" کیست ؟ گیرم معرفی اش می کردم . چه فکر میکردند ؟؟؟ نه ! من آدم پاسخ دادن نبودم . نه گریه کردم و نه حرفی زدم . بغض کردم و بغض کردم و بغض ... و عروسی عزا شد .

· * * *

نرفت ، عروج کرد ، در شب معراج . و چه عروجی زیباتر از این ؟ ...

می دانست ... معراج را تبریک گفت و رفت ... وصیتنامه را نوشت و رفت ... خداحافظی کرد و رفت ... "او" فهمیده بود ...

و من چه دیر فهمیدم ... تقدیر این بود که عروسی باشد و من بفهمم ... تقدیر این بود که بغض کنم و تنوانم بگریم ... تقدیر این بود که همه غریبه باشند و من نتوانم از "او" حرف بزنم ... تقدیر چیز دردناکی را رقم زده بود ...

· * *

عروسی نبود . رنج بود . عذاب بود . اشک بود ... اشک بود ... اشک بود و ... خبر ... تلخ ... مرگ ... .


نوشته شده در  یکشنبه 87/5/13ساعت  8:42 عصر  توسط صوفی 
  برای دیگران()


لیست کل یادداشت های این وبلاگ
آرزو
آمدنم بهر چه بود ؟!
نیست بالاتر از سیاهی رنگ
حتی بیشتر از خود آرزو
من واقعی
سخت
اسم اعظم
[عناوین آرشیوشده]