توي دفتر خاطرات منم خاطره اي هست که حالا حتي با گذشت 3 و سال و اندي هنوز يک بار هم نخوندمش ...ولي همون روز موقع نوشتن به اندازه صد تا همدرد تمام حرفهاي مرگ آورم را تحمل کرد ...اون روز حتي نزديک بود با فشار خودکارم روي دفتر خاطرات پاره اش کنم ولي هيچي نگفت ...خيلي همدم خوبيه هيچ وقت خودتو از حضورش محروم نکن ...
راست ميگه. نوشتن هم اگه حتي بسوزونيش (!) دست کم ميتونه آرومت کنه. بهتر از هر آرامبخش و مخدر و کراکي!
