انگار بوف کور را خوندم ولي چيزي يادم نمياد از داستانش ... تنها چيزي که الان ازش به ياد ميارم همون حس افسردگي عميق توي داستانشه ...
از اين زخمهايي که ميگي يه عالمه روي بدنم دارم ... زخمهايي که گاهي خودم زدم گاهي يکي ديگه ...
اولين دوره ايه تو زندگيم که ديگه قدرت تحمل زخم جديدم را ندارم!
دردها قبلا برام شيرين بودن چون با تحملشون خودمو بالا ميکشيدم ... حالا زخم جديدم هر روز داره قسمتهاي جديدي از خودش را برام به نمايش ميذاره ...
يه عالمه به دعا احتياج دارم ........
