شاید دیگر از حریم نگاهت خارج شده باشم

اما تو

هنوز هم در میان دعاهایم

                           آرزوهایم

                               حتی نیت فال های حافظم

جای داری

گاهی که نه ،

اکثر اوقات فکر میکنم دیگران تو را از من گرفتند .

اما " گاهی " که منصف می شوم

می بینم که غیر از من کس دیگری نمی توانست تو را از من بگیرد .

  + گاهی وقت ها به جای پیدا کردن جواب ؛ کمی وقت بگذارم برای پیدا کردن سوال .

مثلا : اینجا چکار میکنم ؟!

در میان سیاهی

یک قطره نور متولد می شود

آرام آرام سر میخورد

    از سراشیبی انحنا داری پایین می آید 

و بعد

می تواند حجمی به اندازه ی یک روح را

                                                روشن کند

+ بعد از مدتی فهمیدم گاهی به یک بزرگ نباید قول داد ، بایداز او کمک خواست !

تبدیل شدن به کسی که حقیقتا آرزویش را داری

بیش از هر چیز

شجاعت میخواهد .

    + درگیر احساسات مبهمی شده ام . قبول دارم که حساس شده ام ، اما بی دلیل نیست . از کنار بعضی حرفها ، رفتارها ، حرکات نمی توانم به سادگی بگذرم . واین می شود که فکرم مشغول می شود . و جالب اینجاست که از اکثر این رفتارهایی که فکرم را مشغول میکنند ، برداشتهای خوبی نمیکنم . حس غریبی از تنها بودن به من دست می دهد که ناشی از نداشتن دوست نیست ، ناشی از نداشتن دوست صمیمی است . وبرای من دنیا فاصله است بین دوست و دوست صمیمی . این احساس نداشتن دوست صمیمی خلاءی است که با هیچ چیز دیگر پر نمی شود . هرچند که لزوما نیازی نیست که این دوست صمیمی ماهیت فیزیکی داشته باشد ، اما این روزها همان وجود غیر فیزیکی هم برایم غیرقابل دسترس شده . و عجیب است که تلاش هایم هم نتیجه ای نمی دهد و یا اصلا تلاشی نمی کنم ؟!

جنگ نابرابری ست !

در یک طرف روح خسته ی رنجور ضعیف من

 و در طرف دیگر خانواده و دوستان و دانشگاه و ماهواره و اینترنت و شیطان و نفس اماره و ...

که روز به روز قوی تر می شوند .

این وسط من طرف کدام هستم ؟

" من " به واقع کیستم ؟

روزی که همه ی تصورات و توهماتت به حقیقت می پیوندد ،

روز سختی است .

  + بعد از مدتی فهمیدم که درد دل کردن کلا کار بیهوده ای است . چون دیگران همان جملات مثلا آرامش بخش را مدام تکرار میکنند که خودت از حفظی ! برای آرام شدن 2 راه وجود دارد . یا خودت دست به کار شوی و خودت را قانع کنی ( آن هم با استدلال و منطق ) یا صبر کنی ( اصولا نصف چیزهایی که الان غم و غصه می پنداریشان ، بعد از مدتی برایت می شود:  به درک و به جهنم و هر چی شد ، شد و غیره . یا می شود : دیگه وقت ندارم به این چیزها فکر کنم . یا : یادش بخیر . چه دغدغه هایی داشتیم ! یا ... ) .

داستان خواندن هزار اسم ، مرا به یاد داستان آن سی مرغ می اندازد .

هر کدام از آن هزار اسم ، میتواند اسم اعظمی  باشد که هر حاجتی را برآورده می کند .

فکر میکنم مهم خواستن است به هر نامی  

به هزار نام ...

* چون نگه کردند این سی مرغ زود

بی شک این سی مرغ ، آن سیمرغ بود ...