نه رفتنم را کسی فهمید ،

نه آمدنم را .

و من تنهاتر از تنها

به رفت و آمدم ادامه می دهم ...

بعضی ها خوشبختانه می فهمند .

بعضی ها متاسفانه می فهمند .

بعضی ها می گویند فهمیدن از هر نوعش بهتر از نفهمیدن است .

بعضی ها می گویند نفهمیدن از هر نوعش بهتر از فهمیدن است .

بعضی ها هم می گویند : فهمیدن یا نفهمیدن ، مسئله این است !

ولی من قبول ندارم . مسئله این نیست .

نفهمیدن یا خود را به نفهمی زدن ، مسئله این است .

یا مثلا خواستن برای فهمیدن یا نخواستن برای فهمیدن ، مسئله این است .

شاید اصلا مسئله ای نیست .

وقتی فهمی وجود نداشته باشد ، مسئله ای برای فهمیدن هم وجود نخواهد

 داشت .

ولی فهم هست .

هنوز هم بعضی ها خوشبختانه می فهمند .

هرچند بعضی ها متاسفانه می فهمند ...

بیکاری های عید دلیلی بود برای سر زدن به دفترچه های خاطرات قدیمی .

دفترچه ی زرشکی . 19/5/86 .

روزی که دو تا خاطره نوشتم . با دو احساس متفاوت . اولی ساعت 11:10

شب . و دومی ساعت 12:53 شب .

 روزی که ( و از معدود روزهایی که ) در مقابل دیگران گریه کردم .

وقتی به این جمله رسیدم ، صبر کردم و چندین بار خوندمش .

« ... به من گفت که همه ی ما این حق را داریم که از دیگران انتظار داشته

باشیم ما را درک کنند ،

 ولی نباید آنها را مجبور کنیم که ما را بفهمند ... »  

پس من این حق رو دارم . پس گریه ام بی دلیل نبوده . و گریه هام ...

 حالا مگه چی شده ؟ فقط خسته شدم . چرا نگم از چی ؟ اینجا که

قرار نیست مراعات کسی یا چیزی رو بکنم .

 خسته از آدم ها . اصلا هم شعاری نیست . شعر هم قرار نیست بگم .

 دارم حرف می زنم . عین همه ی آدمها . عین تمام حرفهایی که هر روز

می شنوم و از شنیدشون خسته شدم . آدمها خسته کننده شدن . نه

 اینکه خودم جزو آدم ها نیستم . خب هر کسی حق داره که تو یک

مقطعی از زندگیش از یه چیزی خسته بشه . حتی از خودش .

 مثلا حق داره که از شنیدن خسته بشه و آرزوی کر بودن بکنه . نمی

خواد ناشکری کنه . ولی آدمه دیگه ، خسته شده .

 چرا با سوم شخص حرف می زنم ؟! با کسی رودرواسی ندارم که ! این

منم . اول شخص مفرد مفرد مفرد مفرد ... همین انسان کذایی . چرا

دروغ؟ نمی دونم کذایی یعنی چی ؟ فقط شنیدم .عین خیلی از آدمهای

 دیگه که خیلی چیزا میگن بدون اینکه معنیش رو بدونن . مگه من آدم

 نیستم ؟ مگه مثل بقیه نیستم ؟ نه اینکه نپرسیده باشم . جواب

نگرفتم . اصلا مگه من نپرسیدن هم بلدم ؟! کاش بلد بودم . از پرسیدن

 هم خسته شدم . از نفهمیدن و خندیدن . کاش آدمها بلد بودن که به

بلد نبودنهاشون اعتراف کنن . چه اشکالی داره ؟

 حرفهام داره خسته کننده میشه ؟ چه اشکالی داره یک بار هم من

دیگران رو خسته کنم ؟ اصلا دوست دارم که ببینم مخاطبم داره خمیازه

 میکشه و تو دلش به من فحش میده . چه اشکالی داره ؟ مگه من

همیشه خمیازه هام رو قورت نمی دم ؟ اصلا چرا قورت می دم ؟ چرا

نباید دیگران بفهمن که من خسته شدم ؟ مگه ازشون می ترسم ؟ نکنه

می ترسم ناراحت بشن ؟ ای بابا ...

 چرا اینقدر می پرسم ؟؟؟ از شکل علامت سوال خسته شدم ! اصلا

مگه کسی جواب های منو می دونه ؟ نه ، دیگه سوال نمی پرسم . غر

می زنم . ( شکل صحیح کلمه " غر " رو هم باید به لیست ندونسته هام

 اضافه کنم . ) خوبه ؟ عالیه ! اصلا هم به این فکر نمی کنم که از این

کار چی عایدم میشه . همه چی که نباید فایده داشته باشه . آدمهای

 مادی همیشه به فایده فکر میکنن . من که مادی نیستم . دارم از خودم

تعریف میکنم . چه اشکالی داره ؟ در ضمن من دروغگو ، ریاکار ،

 شیطون ، بی ادب و نفهم هم نیستم . احمق هم نیستم . بالاخره

تواضع هم حدی داره دیگه . مثلا تواضع یکی از اون کاراییه که هیچ فایده

ای نداره . برای همین آدمهایی که مادی نیستن می تونن متواضع

باشند .

 حرفام خیلی طولانی شده ؟ همیشه شعبان ، یک بار هم رمضان !

عوض اون همه نوشته های کوتاه ! اصلا چه اهمیتی داره ؟ اینجا برای

هیچ کسه . اینجا می نویسم که راحت باشم . مگه غیر از اینه ؟ اینجا

می نویسم که حرفام هیچ ربطی به هم نداشته باشه . اینجا می

نویسم که نگران نفهمیدن حرفام نباشم . می نویسم که زندون زبونم رو

بشکنم و هر چی دوست دارم بگم .

 ولی حالا خسته شدم . خب عادت ندارم به این همه حرف زدن . آره

خسته شدم . خیلی خسته شدم ...

_ من یوسف ، تو زلیخا . چنین کاری می کردی ؟

_ چرا من زلیخا ؟! من یوسف ، تو زلیخا !

_ من و تو که این حرفها رو با هم نداریم !

_ یوسف و زلیخا که دارن !!!

_ بر فرض محال که تو یوسف . چنین کاری می کردی ؟

_ ...

_ وقتی در هر دو حالت جوابت نه باشه ، چه فرقی می کنه که یوسف

 باشی یا زلیخا ؟! آدم متوسط ! 

_ پنجره باز باشد و برف دانه دانه روی دست هایت بنشیند و و کاغذت

خیس شود و تو همچنان بنویسی و ...

بعد بادی بوزد و کاغذت را ببرد و در آتش بیاندازد و کاغذت بسوزد و ...

بعد برگ خشکیده ای از بیرون بیاید و در هوا بچرخد و جلوی تو بیافتد و

 کاغذت بشود و ...

بعد تو فکر کنی . به گذشته فکر کنی ، به آینده فکر کنی ، به اکنون

فکر کنی ...

بعد تو غمگین شوی و کاغذ جدید را خودت در آتش بیاندازی و ...

تو اشک بریزی و ...

تو دستت بلرزد و ...

تو قلبت تند تند بزند و ...

.

.

.

و تو عاشق نباشی ؟!

 وقتی قلبی ساده و زیبا ، بی گناه ، زیر آب مدفون شد ، انگار دنیایی 

بود که به زیر آب فرورفت و قلب دیگری بود که شکست و قلمی بود که

خشکید و سیلابی بود که ... ای کاش جاری می شد ...

• * *
• با خودم می گفتم : بلورهای کوچکی که روی صورتت نمایان
•  می شود ، راه های کوچکی است برای عبور . راه ها را از خودت
•  دریغ نکن ...
•  
• و خودم بی محلی می کردم و نشنیده می گرفتم .
• حالا می فهمم . راه اگر طی نشود ، خراب می شود . غیرقابل
• استفاده می شود . ای کاش ...

* * *

_ هر کار جدیدی که انجام می دهم ، این فرصت را از خودم می گیرم که

یک بار دیگر بگویم :

« من تا به حال این کار را انجام نداده ام . »

کاش همیشه ارزشش را داشته باشد ...

او ، هم به فکر من است ،

و هم در فکر من .

یعنی

من ، هم در فکر اویم ،

و هم به فکر او .

و آیا همه چیز در فکر خلاصه می شود ؟ ...

تنهام ؟

این طور به نظر می رسه ،

ولی این طور نیست ...